حدیث هستی

سرد و

تیره.

پریده وز خوابی دوشین 

سقف اتاق را نظاره میکنی 

که انعکاس درون توست 

و چون به درون خویش به نظاره بنشسنی دنیا را، 

پر اختلاط و 

گرم و 

روشن.

بوی خدا همه جا را پر کرده است.

لاشخورها در تکاپو.

وان طرف در گودی جنگل کفتار پیر می نالد !.

در افق رو به غروب 

و شفق رو به پگاه 

چونان کاروانی خسته زجای می خیزم و 

گرد راه می تکانم.

در آن دم که تمام هستی ام زمویی آویزان شده 

معلق بر لبه پرتگاهی 

به سان ریشه ی هرز یکی درخت 

رشته ی صبر را می چسبم و 

رو در روی افق به پیش می روم.

پابند شده ام با زنجیر، 

اما کانگورو وار می پرم 

مسیر طولانیست 

اما میرسم.

همچنان بر مدار خویش.

من اما پیوسته درآویزم

به کوبیدن میخی پولادین بر سنگی خارا.

ضرباتم همگن تر و وزین تر شده است، 

تحولی دمیدن گرفته است.

از برای گلوله های داغی که ارمغانم می رسد.

و جگرم پاره پاره 

قلبم خونین و 

پگاه در منظر چشمانم تاریک.

اما امید اینکه لحظه ی جاودانه ی وصال نزدیک است 

لحظه ای بر جای می ایستاندم 

که به فراپشت ننگرم و 

روبروی خویش را تا امتداد افق

چونان شعاع نور تابنده ای دنبال کنم. 11.10.95